De Leenderkapel – een wandeling naar binnen

Sommige wandelingen brengen je naar een plek. Andere brengen je bij jezelf.

Wanneer ik boven op een heuvel sta

Wanneer ik boven op een heuvel sta, verdwijnen mijn zorgen. Vanuit een vogelperspectief lijken problemen kleiner, overzichtelijker. Alsof ik, door letterlijk omhoog te gaan, mentaal ook weer kan dalen.

Misschien is dat waarom ik steeds hierheen terugkeer — deze plek laat me kijken, zonder dat ik hoef te zoeken.

Het Kappellerbos in Landgraaf

Eén van die plekken werd het Kappellerbos in Landgraaf, met bovenaan de heuvel: de Leenderkapel. Een kleine kapel met een grote geschiedenis.

Mijn wandeling begint meestal in het parkje in Meezenbroek — dezelfde plek waar ik vroeger met Bandit liep (je weet wel, uit Drie zielen op vier poten). Alleen dat al voelt vertrouwd.

Over de brug wandel ik langs een oude boerderij. Ik blijf even staan en adem de ochtendlucht in. Het tafereel roept iets ouds en vertrouwds in me op — als kind wilde ik boerin worden. Niet alleen om de dieren of het land, maar ook om het ritme ervan: het vroege licht, het ploegen van een veld, paarden die ontwaken, het trage proces van groei. Er zit iets meditatiefs in. Discipline, geduld, vertrouwen dat alles zijn tijd heeft.

Diezelfde rust voel ik als ik het bos inloop. Sommige paden zijn hier niet aangelegd; ze zijn ontstaan. Door voeten die besloten dat dit de weg is. En dat vind ik mooi: wandelen zonder richting, geleid door instinct.

De Leenderkapel – waar verhalen blijven hangen tussen de bomen

Boven op de heuvel staat de Leenderkapel, een plek waar stilte verhalen vasthoudt.

De kapel werd in de zeventiende eeuw gebouwd na het verlies van een geliefde —alsof iemand met steen probeerde te helen wat in zijn hart gebroken was.

Misschien is dat waarom deze plek zo veel zachtheid draagt. Alsof verdriet hier niet wordt weggeduwd, maar een plaats krijgt om naast je te zitten.

Tussen sagen, wind en eeuwenoude fluisteringen

En dan zijn er de sagen. De verhalen over de bokkenrijders, die hier zouden hebben gebeden, niet als misdadigers maar als dolende zielen. Mensen die, net als ik, ergens tussen schuld en verlossing probeerden te bestaan. Hun legende leeft in fluisteringen door het bos, in de wind die langs de muren van de kapel glijdt — een echo van verloren richtingen en opnieuw gevonden moed.

Misschien raakt deze plek me daarom zo diep. De Leenderkapel lijkt te ademen met dezelfde tegenstrijdigheden die ook in mij leven: licht en donker, twijfel en hoop, vasthouden en durven loslaten.

Hier, tussen de bomen, voel ik iets van die eeuwenoude zoektocht naar betekenis. Niet als geschiedenis, maar als herkenning.

Waar stilte iets in beweging zet

En dan, wanneer ik op het bankje tegenover de kapel zit, gebeurt het altijd weer:

de ruis in mijn hoofd verdwijnt. Alsof deze plek zachtjes fluistert dat ik niks hoef op te lossen, dat ik gewoon even mag zijn.

Hier wordt alles overzichtelijker, ruimer, lichter.

En daarom blijf ik terugkomen. Omdat ik hier even mag verdwalen om daarna weer met meer helderheid verder te lopen.